The Unborn (2009) * Blu-ray review

Januari is in de States de maand van de zwakke releases en dit is er zo eentje. Blijkbaar moet Hollywood zijn inspiratie niet meer te halen uit Japanse horrorfilms om een afschuwelijk slechte PG-13 horrorprenten te maken. Nu kunnen ze het op hun eentje.

De promotie-campagne van The Unborn (2009) (poster) is verleidelijk voor de fans van het genre, maar de prent zelf is een enorme teleurstelling (en dat is zacht uitgedrukt). Maar wat had je anders verwacht van regisseur David S. Goyer die al heeft bewezen dat hij een uitstekende franchise om zeep kan helpen, cf. Blade Trinity (2004) en trouwens nog geen enkele film op zijn palmares heeft staan die het bekijken waard is. En deze Unborn is misschien wel zijn meest verwerpelijke van allemaal. Misschien moet hij maar blijven doen waar hij goed in is, en dat is het schrijven van scenario’s voor comics (The Dark Knight).

Korte inhoud: Haar hele leven heeft Casey Beldon (Odette Yustman) haar moeder gehaat, vanwege het feit dat ze haar op jonge leeftijd heeft verlaten. Maar als Casey geteisterd wordt door nachtmerries en achtervolgd wordt door geesten begint ze langzamerhand te begrijpen wat de reden was van haar moeder om dit te doen. Langzaam maar zeker komt ze erachter dat een geest haar lichaam aan het overnemen is en moet ze alles doen om dit te stoppen. Haar enige redding lijkt een man genaamd Sendak (Gary Oldman)…

Ik heb er in ieder geval het raden naar waarom een talentvol acteur als Gary Oldman hierin verzeilt is geraakt. Mocht het een Jason Statham of een Nicolas Cage zijn zou ik het nog begrijpen, maar Oldman leek me toch een intelligente acteur te zijn met heel veel inzicht en smaak. De scène met de Nazi-dokters die met naalden in de oogbollen van kinderen prikken had toch een duidelijke aanwijzing moeten zijn dat dit een belachelijke B-film zou worden. The Unborn is een samenvatting van alle creepshow-clichés uit de aziatische horror-markt van de laatste 10 jaar, gebundeld in een voorspelbare montage die iets meer dan 80 minuten duurt. Het was op de koop toe zelfs een beetje van een rip-off van Mirrors (2008), want ook hier zijn spiegels de bron van alle ellende. En voor wie The Reader van Stephen King heeft gelezen zal hier ook wel een déjà-vu gevoel aan overhouden.

Zonder te willen spoilen moet ik zelfs toegeven dat deze pg-13 pseudo horrorfilm zelfs niet beangstigend is. Alles wat Casey ziet, is daar niet en kan haar zelfs niet pijn doen. Dus je kunt ons wel doen schrikken voor een paar keer, maar nadien heb je het wel door en begint de irritatie toe te nemen. De eerste regel van horror is dat de horror effectief levensbedreigend is. Freddy Krueger zou nooit zo schrikwekkend zijn als hij niet daadwerkelijk mensen kon kwetsen en doden terwijl ze sliepen. Mocht het blijven bij een nachtmerrie zonder consequenties dan zou er zelfs nooit een sequel van gemaakt worden. Het enige wat nog een beetje de moeite is aan de film is de niet-onaardige belichting van James Hawkinson en de muziek van de Duitse componist Ramin Djawadi (Ironman, Mr Brooks, “Prison Break”). Op 11 maart 2009 komt deze troep in de zalen en eind 2009 mag je deze film verwachten in mijn Top 10 Worst Movies.